"Uważajcie, aniołowie bardziej szatanom niż ludziom są bliscy. "

            By zacząć od początku przedstawię się: Nazywam się Natalie April Atrebile, choć samo „Naz” w pełni wystarczy. Mam 18, a urodziłam się 1 kwietnia (stąd też pochodzi moje drugie imię) 1994r. Jestem nefilim spłodzonym z braku miłości, zastąpionej przez chwilowe pożądanie pewnej Francuzki i Upadłego Anioła, którego nigdy nie poznałam. Władam ogniem i ziemią. W przeciwieństwie do mojej starszej o 14 minut siostry bliźniaczki – Veroniq Penelope Atrebile, nazywanej przeze mnie Peloponeską – (Dzięki Przypadkowi dwujajowej!) mam parę skrzydeł z czego nie jestem za bardzo zadowolona…

           Obiektywne opisywanie siebie zawsze przychodzi z trudem, wiec pozwolę sobie na wspomożenie się opiniami innych:

    Więc co powie o mnie moja siostra? Z pewnością, że jestem głupia, nieodpowiedzialna, nierozważna, że żyje na przekór innym. Stwierdzi, że jestem wredna i złośliwa. Do upadłego będzie komentować moje nieodpowiednie zachowanie... Za to właśnie ją kocham, ale jej tego nie mówicie, bo jeszcze zbierze jej się na czułości. Jest mi niedobrze na samą myśl...

    Co powie chłopak mieszkający naprzeciwko?Pewnie, że jestem bardzo ładna, ale wydaje się być tego całkowicie świadoma. Z pewnością wypomni każde pogardliwe i wyniosłe spojrzenie jakim go obdarzyłam.Przyzna się, że za każdym razem ma ochotę schować się przede mną w swoim mieszkaniu.

    A jakie zdanie na temat swojej młodszej córeczki, która do końca była dla niej zaskoczeniem, takim Prima Aprilisowym żartem, moja mama? Ona usilnie starać się będzie wmówić wszystkim, że w głębi jestem dobą dziewczynką, przechodzącą młodzieńczy bunt. Oczywiście o ile młodzieńczy bunt przechodzi się od 5 roku życia mogę się z nią zgodzić. Tylko, że co innego ma powiedzieć, skoro to na nią spada odpowiedzialność za wychowanie mnie?

    Pewnie jedna z dziewczyn z mojej klasy przyzna, że słabo mnie zna, ale mimo to wygłosi opinię, że jestem wredna, złośliwa i chętnie starłaby ten ironiczny uśmieszek z mojej twarzy. A ja chętnie pośmieję się z jej próby, a potem z plotek, jako że jestem nieobliczalna i niebezpieczna itp. itd. Znów. Inna sprawa, że niestety ta głupiutka cheerleaderka wżyciu nie odważy się, by mi się choć postawić.

    Wszystkie nauczycielki zgodnie przyznają, że jestem zdolna, ale nie wykorzystuję swojego potencjału w pełni. Ich starą śpiewką jest, iż gdybym przychodziła na lekcje z pewnością miałabym znacznie lepsze oceny. Ludzie, jestem nieśmiertelna! Na szkołę przyjdzie jeszcze czas. "Życie pozbawione zabawy, to tylko marnowanie tlenu."* Czy jakoś tak…

    Z kolei podstarzała, zrzędliwa sąsiadka z dołu jak zawsze wygłosi tyranię, godną dyrektorki z mojej szkoły, jako że jestem źle wychowana i hałaśliwa. To przecież nie moja wina, że gdy tylko włączę muzykę ona przychodzi na skargę, że jest za głośno, a ja zamiast skapitulować najpierw się awanturuje, a potem podgłaszam muzykę.

   

    Co jeszcze chcecie wiedzieć? No tak mogłam się tego spodziewać, chcecie wiedzieć dlaczego taka jestem, ale czy to nieoczywiste? Stopniowo odkrywałam u siebie zdolności, których mieć nie powinnam. Byłam szybsza i silniejsza od wszystkich chłopaków w mojej szkole. O moją skórę można się niemal poparzyć. Czy wiecie jak trudno wyczyścić pióra? Czy wiecie jakie to uczucie, gdy z twoich pleców wystają skrzydła, a ty instynktownie wiesz, że możesz latać?

    Wtedy, na tym moście... To było takie nierealne, a jednocześnie prawdziwe. Wiedziałam, że moim priorytetem jest wyciągnięcie z samochody Veroniq i tak też zrobiłam. Nie lubię rozmawiać na ten temat, więc nie pytajcie o szczegóły.

    Jest też jeszcze inny powód, którym najczęściej się zasłaniam. Bo czy ludzie widząc dobro nie oczekują go? Oczywiście, że tak! A gdybym odmówiła pomocy? Oczywiście natychmiast byłabym ochrzczona samolubną i wredną. Czy nie lepiej wiec postępować tak, by były to zasłużone określenia? Moim zdaniem zdecydowanie tak.

            Podobno uwagę przyciągają moje jasne, lekko falujące włosy i kocie oczy o intensywnie zielonym kolorze. Jestem bardzo zadowolona z faktu, iż moje tęczówki są otoczone ciemniejszą obwódką. Z przyjemnością obdarzę cię ironicznym uśmiechem, w którym wygną się moje pełne usta. Jedną z cech łączących mnie z siostrą bliźniaczką, obok jasnej cery, jest figura, choć ja jestem chyba trochę chudsza. Przeszłość zawsze o sobie przypomina, ale nie pytajcie o szczegóły. Obie mierzymy dokładnie 172 cm wzrostu. Nasze sylwetki są szczupłe, ale w odpowiednich miejscach kusząco zaokrąglone.

            Jesteście ciekawi jakiś szczegółów z mojego życia? Nie wiem po co wam to, ale niech będzie. Może tak od podpunktów?

- jestem uzależniona od kawy moccha z kawiarni za rogiem;

- mam to nieszczęście mieszkać ze swoją siostrą;

- gdy się nudzę lub chcę się uspokoić szkicuję, co wychodzi mi całkiem nieźle, ale nie licz, że pokażę ci swoje dzieła;

- bez śniadania rzadko ruszam się z domu;

- mam psa o imieniu Azazello, z którym mam zwyczaj rozmawiać.

   

[* W oryginale brzmi to: "Życie pozbawione ryzyka to tylko marnowanie tlenu." Autorstwa Toma Robbins'a.

Z kolei cytat z tytułu należy do Stanisława Leca.

Z karty zadowolona nie jestem, ale wątpię bym ją kiedyś znacznie poprawiła, Toleruję wszystko, od oblewania substancjami po wpadanie,choć Naz niekoniecznie. Jedyne czego nie znoszę, to zmienianie charakteru mojej postaci, w takim przypadku wątek mogę po prostu „olać”. Zawsze staram się by długość moich wątków była adekwatna do waszej, ale nie popadajmy w skrajności.

Twarzyczki użyczyła śliczna Amanda Johannes, pozostałe zdjęcia pochodzą z http://weheartit.com/.

Gdy rozpocznę jakiś wątek możecie spokojnie ogłaszać święto narodowe, ponieważ zazwyczaj tego nie robię, ale będę niezwykle wdzięczna, gdy wy to zrobicie.]